Την Πέμπτη 9 Αυγούστου που η φωτιά είχε πλησιάσει πολύ κοντά στην Ουρανούπολη η ΛΕΦΕΔ πήγε με τρία οχήματα και 8 άτομα σε 2 κύματα. Η απόσταση από την Θεσσαλονίκη είναι περίπου 2 ώρες.
Όταν φτάσαμε στην Ουρανούπολη η κατάσταση δεν ήταν τόσο τραγική, είχε σβήσει η φωτιά από την μεριά του χωριού και έκαιγε πίσω από το βουνό μέσα στο Άγιο Όρος. Βρήκαμε τον επικεφαλής της πυροσβεστικής ο οποίος συγκέντρωσε όλους τους εθελοντές σε ένα ύψωμα δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου. Εκεί εντωμεταξύ γινόντουσαν μικρές αναζωπυρώσεις τις οποίες σβήναμε με τους επινώτιους και με την βοήθεια του οχήματος της λέσχης ειδικών δυνάμεων Χαλκιδικής. Μετά από περίπου 2 ώρες ήρθε ο επικεφαλής της ΕΜΑΚ ο οποίος μας έκανε μια μίνι αμμοδόχο και μας ανέθεσε τον τομέα μεταξύ καμμένου και άκαυτου. Πήγαμε στο σημείο το οποίο βρίσκεται σε μια χαράδρα. Αφού άπλωσαν οι άντρες της ΕΜΑΚ τις "καλαμάτες" (τα λάστιχα των πυρ. οχημάτων) κατεβήκαμε και σβήναμε τις συνεχείς αναζωπυρώσεις που γινόντουσαν εκεί οι οποίες υπήρχε κίνδυνος να μεταφερθούν στο άκαυτο μέρος του δάσους. Μείναμε εκεί μέχρι αργά το βράδυ. Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να διανυχτερεύσουμε αφού η επόμενη μέρα ήταν εργάσιμη και έπρεπε να πάμε στις δουλειές μας
Παρʼότι ακολουθούσε Σαββατοκύριακο και οι περισσότεροι αποδράσαμε στις κοντινές παραλίες, είχαμε φροντίσει να πάρουμε μαζί μας ένα σάκο με τα ρούχα και τον εξοπλισμό μας μήπως και χρειαστεί να ξαναπάμε στην φωτιά. Πράγματι το απόγευμα του Σαββάτου λάβαμε το τηλεφώνημα και συνεννοηθήκαμε να είμαστε στην Ουρανούπολη με το πρώτο φως της επομένης.
Την Κυριακή 12 Αυγούστου στις 6μιση το πρωί ήμασταν στην Ουρανούπολη μαζί με συναδέλφους από την Λ.ΕΦ.Ε.Δ. Χαλκιδικής. Ευτυχώς το βράδυ έβρεξε και μάλιστα δυνατά και έσβησε την φωτιά. (Αργότερα οι πυροσβέστες μας είπαν ότι 10 λεπτά πριν βρέξει κινδύνευαν πυροσβέστες και οχήματα και η φωτιά ήταν ανεξέλεγκτη λόγω των δυνατών ανέμων) Παρά το ότι έσβησε η φωτιά ρωτήσαμε τον υπεύθυνο της πυροσβεστικής , ο οποίος μας είπε ότι χρειάζονται "χέρια" γιατί έχει πολλές αναζωπυρώσεις. Έτσι συνεχίσαμε να μπούμε από τα χερσαία σύνορα του Αγίου Όρους, 12 άτομα και 4 οχήματα. Δυστυχώς όμως πέσαμε πάνω στον τοίχο της γραφειοκρατίας του αθάνατου ελληνικού δημοσίου και της Αθωνικής Πολιτείας. Ο υπάλληλος λοιπόν στα Όρια του Αγίου Όρους μας είπε ότι δεν μπορούμε να μπούμε έτσι και ότι πρέπει να βγάλουμε διαμονητήρια ο καθένας μας, και ειδική άδεια για κάθε όχημα!! (Διαμονητήρια χρειάζονται όλοι όσοι μπαίνουν στο Άγιο Όρος είτε ως προσκυνητές είτε ως εργάτες, αλλά αυτό ισχύει σε κανονικές συνθήκες και όχι σε έκτακτες όπως είναι η φωτιά!) Πήγαμε λοιπόν πίσω στο χωριό όπου είναι το γραφείο που βγάζει τα διαμονητήρια και μετά περιμέναμε τον υπάλληλο που είναι για τις άδειες των οχημάτων ο οποίος έρχεται στις 9μιση!!!. Τελικά αναγκαστήκαμε και πήραμε στην πυροσβεστική η οποία συνεννοήθηκε με την Επιστασία του Αγίου Όρους η οποία και έδωσε τελικά την εντολή να περάσουμε. Αυτό έγινε στις 10:15 !
Οδηγούσαμε λοιπόν σε χωματόδρομο μέσα στο Άγιο Όρος επί 50 λεπτά ώσπου είδαμε επιτέλους πράσινο. Η καταστροφή είναι τεράστια!Αφού συναντήσαμε τους επικεφαλής του ΠΣ και τους ενημερώσαμε για την δύναμη και τις δυνατότητες μας τεθήκαμε υπό διοίκηση σε τμήμα που επιχηρούσε στην άκρη του μετώπου σβήνοντας μικροεστίες.Αμέσως πέσαμε με τα μούτρα στην δουλειά με φτυάρια επινώτιους και σωλήνες από τα πυσοσβεστικά σε δύσβατες και απότομες πλαγιές. Το σημείο που επιχειρούσαμε ήταν κοντά στην Μονή Χειλανδαρίου (Σέρβικη) και την Μονή Εσφιγμένου. Κάποια στιγμή ήρθε ένα βανάκι και 2 τζιπ με Σέρβους πυροσβέστες.
Όταν ήρθαν αυτοί λάβαμε εντολή από τον επικεφαλής της πυροσβεστικής να πάμε σε άλλο σημείο όπου και εκεί είχε μικροεστίες. Άλλο ένα δύσβατο και επικύνδυνο σημείο στο οποίο φτάσαμε πολύ γρήγορα και μετά στο επόμενο ……Νωρίς το απόγευμα βλέποντας στην απέναντι πλευρά του βουνού βαθειά σε μια ρεματιά μια εστία που ΄΄κάπνιζε΄΄ από το μεσημέρι προθυμοποιηθήκαμε να πάμε και να την φτάσουμε με τα πόδια γιατί μέχρι τότε δεν είχε βρεθεί σημείο πρόσβασης όπως μας είπαν , ο επικεφαλής διοικητής χαμογέλασε και μας ΄΄επέτρεψε΄΄ να πάμε , άλλα 10 χλμ εποχούμενοι και μια πολύ δύσκολη κατάβαση με χρήση αλυσοπρίονου για να ανοίγουμε δρόμο φτάσαμε στο σημείο και κάναμε αυτό που έπρεπε , η ανάβαση βασανιστική αλλά σε πολύ ταχύ ρυθμό με δύναμη που έβγαινε μόνο από την ψυχή γιατί τα πόδια μας δεν πήγαιναν άλλο , κάπου εκεί κατόπιν αναφοράς μας στον αξιωματικό του ΠΣ που βρίσκονταν στο σημείο πήραμε τον δρόμο της επιστροφής στις 19:00.Από που βγήκε όλη αυτή η δύναμη και η ενέργεια , αυτή η θέληση να μην σταματήσουμε εδώ , αυτή η ΄΄τρέλα΄΄ του ότι εμείς μπορούμε να πάμε και εκεί που έκανε τους πυροσβέστες να μας κοιτούν περίεργα;
Θα μπορούσε να είναι η ποιότητα των ανθρώπων βρέθηκαν εκεί ή το ότι είμαστε ένα πειθαρχιμένο τμήμα ανθρώπων που εκπαιδεύονται στο βουνό και στα προβλήμα τα του συνεχώς ή το ότι όσα κάνουμε αυτά τα χρόνια είναι αποτέλεσμα μιας βαθειάς και αγνής αγάπης που τρέφουμε προς την Πατρίδα και το Έθνος που μας ωθεί να καταφέρνουμε πράγματα που άλλοι δεν μπορούν ίσως να ήταν και κάτι άλλο μιας και είμασταν στο περιβόλι της……..ίσως και όλα μαζί.
Ένα μεγάλο ΕΥΓΕ στο Πυροσβεστικό Σώμα του οποίου τους επικεφαλής βρήκαμε μέσα στο πεδίο δίπλα στους άνδρες τους αγυάλιστους ,αξύριστους μα ωραίους ως Έλληνες για τα δικά μα μάτια να ΄΄τρέχουν΄΄ παντού για έχουν ιδία αντήληψη της κατάστασης.
Όσο για εμάς όπου που μας χρειαστεί η Πατρίδα θα είμαστε εκεί…….
ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣ
ΠΗΓΗ : Λ.ΕΦ.Ε.Δ.
